فیبرینوژن (Fibrinogen)
از بین ۱۳ فاکتور شناخته شده سیستم انعقادی، “فیبرینوژن” فاکتور یک (I) انعقادی می‌باشد. در انتهای مسیر انعقادی بر اثر تاثیر ترومبین، این پروتئین به قطعات فیبرین تبدیل می‌گردد که در پروسه انعقاد از اهمیت خاصی برخوردار است. در موارد التهاب حاد و نکروز بافتی پروتئین فیبرینوژن به شدت افزایش می‌یابد.
علل درخواست آزمایش فیبرینوژن (Fibrinogen) چیست؟
در مواقعی که پزشک با خونریزی های بدون توجیه و نیز افزایش زمان تست های انعقادی مانند زمان سیلان، PT و PTT روبرو می گردد، این تست درخواست می گردد. این آزمایش همچنین در بیمارانی که علایم انعقاد منتشر داخل عروقی (DIC) داشته و نیز در مدیریت درمان بیماری DIC نیز درخواست می گردد. در کنار سایر فاکتورهای انعقادی، در مواردی که به نقایص ژنتیکی و یا عدم عملکرد مناسب این پروتئین شک وجود داشته باشد نیز درخواست می گردد. در مواردی که مشکلات کبدی وجود داشته، جهت بررسی عملکرد مناسب کبد به دنبال درمان نیز کاربرد دارد. بتازگی بررسی این پروتئین درارزیابی ریسک بیماری های قلبی – عروقی در کنار سایر تست ها نیز کاربرد دارد.
شرایط انجام آزمایش فیبرینوژن (Fibrinogen) چیست؟
ناشتایی نیاز نبوده و نمونه همولیز قابل قبول نمی باشد.
نمونه مورد نیاز جهت انجام آزمایش فیبرینوژن (Fibrinogen) چیست؟
پلاسمای تهیه شده از یک میلی لیتر خون در لوله درب آبی کم رنگ (حاوی سیترات سدیم به عنوان ضد انعقاد)
محدوده طبیعی آزمایش فیبرینوژن (Fibrinogen) (نرمال رنج):
در آزمایشگاه به دو صورت قابل اندازه گیری می باشد: اندازه گیری کمی، اندازه گیری از لحاظ فعالیت بیولوژیک فیبرینوژن.
(۲۰۰–۴۰۰ mg/dL or 2–۴ g/L (SI units)) بالغ: بین ۲۰۰ الی ۴۰۰ میلی گرم بر دسی لیتر
(۱۲۵–۳۰۰ mg/dL) نوزاد: بین ۱۲۵ الی ۳۰۰ میلی گرم بر دسی لیتر
* این میزان در افراد مسن به طور معمول افزاش می یابد.
نکته: محدوده ذکر شده مربوط به روش های استفاده شده در آزمایشگاه پردیس می‌باشد.